Prolog

Ciemna noc spowijała Dolinę Cichego Króla. Na gwieździstym, bezchmurnym niebie górował jasny księżyc, oświetlał on pobliski las i znajdujące się w jego głębi jezioro. Dolina była miejscem dość odosobnionym, prawie bezludnym. Wzdłuż otoczona wysokimi wzniesieniami, które utrudniały dotarcie do niej.

Stał tam tylko jeden piętrowy dom wykonany z czerwonej cegły, samotny budynek pośród dzikiej przyrody. Jego dach i mury, w których znajdowały się małe podzielone okna, wyglądały na stare, jednak bardzo zadbane. Nad drzwiami, zakończonymi łukiem, wyrzeźbiony został herb przedstawiający trójokom sowę z rozłożonymi skrzydłami i wyciągniętymi pazurami, niczym do ataku.


Na górnym piętrze, w jednym z przestronnych pokoi, siedział na łóżku mały chłopiec, obudzony przez hałasy dobiegające za ścian jego izby. Ziewnął głęboko, a następnie przetarł zaspane, zielone oczka. Powoli wstał z łóżka i ustał obok niego na lekko chwiejnych nogach. Popatrzył w kierunku drewnianych drzwi, za którymi rozchodziły się znajome głosy. Usłyszał, że ktoś biegnie w ich kierunku. Chwile później do pokoju wkroczyła jego matka.

-Luka! Jak dobrze, że już wstałeś -powiedziała Helena patrząc na stojącego synka. Szybko podeszła do dużej, drewnianej szafy i wyciągała z niej ciepły płaszcz, który akurat wpadł jej w ręce.

Dziwne zachowanie matki, przykuło uwagę Luki. Chłopczyk zauważył, że jest ona bardzo zdenerwowana i jakby blada na twarzy. Oczy miała zaszklone i podkrążone, a ciało roztrzęsione. Jeszcze nigdy nie widział jej w takim stanie. Zastanawiał się co mogło doprowadzić, zawszę uśmiechniętą i radosną matkę do takiego stanu. Niestety, żadne logiczne wyjaśnienie nie przychodziło mu do głowy.

-Mamo, co się dzieje? -zapytał zmartwionym głosem.

-Nie bój się, kochanie. Nic strasznego się nie dzieje. Po prostu udamy się na krótki spacer, w końcu mamy taką piękną noc -wyjaśniła, zakładając na niego płaszcz, a następnie złapała go za rękę i wyprowadziła z pokoju. W korytarzu czekał na nich młody blond włosy chłopak, z małą dziewczynką w ramionach, wyglądającą identycznie jak Luka. Miała zamknięte oczy, jednak nie spała, gdyż kurczowo trzymała się młodzieńca.

-Chodźcie szybko! -nakazała Helena, po czym wszyscy udali się biegiem przez korytarze domu, ku tylnemu wyjściu na pobliski las.

Gdy wyszli na zewnątrz, Luka poczuł, że coś niepokojącego dzieje się z barierą ochronną otaczającą dom. Ojciec zawsze mu tłumaczył, że ma ona chronić ich rodzinę przed oprawcami. Podobno wyczuwała osoby, czy stworzenia o złych zamiarach i nie przepuszczała ich przez siebie. Zwykle była słabo wyczuwalna, jednak tym razem było zupełnie inaczej. Luka odbierał ją nad wyraz wyraźnie, była wzburzona i niespokojna, stawała się coraz bardziej niestabilna, jakby broniła się przed czymś ostatnimi resztkami sił.

Rodzina biegła bez wytchnienia przez całe podwórze, nie oglądając się za siebie. Zatrzymali się dopiero na skraju lasu.

-Alan, zabierz ich w bezpieczne miejsce i pod żadnym pozorem go nie opuszczajcie. -Helena podeszła do starszego chłopaka i przytuliła jego i
dziewczynkę, którą trzymał, po czym pocałowała ich w czoło.

-Mamo, przecież mogę iść z tobą. Pomogę ci -zaprotestował Alan.

-Nie! Musisz się zająć swoim rodzeństwem -nakazała, po czym kucnęła przy Luce.

Chłopiec poczuł trzęsące się ciało matki, gdy ta wzięła go w ramiona. Chłopak nie wiedział co się dzieje, jednak ogarnął go głęboki smutek. Miał wrażenie, że to pożegnanie, że już nigdy jej nie zobaczy. Chiał, by matka poszła z nimi, próbował coś powiedzieć by ją zatrzymać, ale żadne słowo nie wydobywało się z jego ust.

-Kochanie, zaopiekuj się Wiktorią. Wiem, że jest ci trudno się z nią dogadać, ale pamiętaj, że jest twoją siostrą -wyszeptała mu cicho do ucha. Pocałowała go w czółko i wypuściła ze swych ramion.

-Mamusiu, czemu nie ma z nami tatusia? -zapytała Wiktoria, która w końcu otworzyła oczy i spojrzała smutno na Helenę.

Matka nie odpowiedziała i szybko odwróciła się do nich plecami. Luka, jednak zdążył zobaczyć wzbierający się gniew na jej twarzy i kilka cieknących po niej łez.

-Opiekujcie się sobą nawzajem -powiedziała niewyraźnym głosem, po czym pobiegła w kierunku domu.

-Mamo! Nie idź! -krzyczała na próżno Wiktoria. Łzy już wzbierały się w jej oczach i niespokojnie wierciła się w ramionach starszego brata.

-Nie płacz, mały łobuzie. Mama niedługo przyjdzie -pocieszył ją Alan, po czym wziął Luke za rękę i poprowadził go szybkim krokiem w głąb lasu.

Przez całą drogę Luka nie wypowiedział ani słowa. Nie wiedział co się dzieje, a czuł ogromny niepokój. Był zrozpaczony całą tą sytuacją. Serce biło mu jak oszalałe, a w oczach wzbierały się łzy, które próbował powstrzymywać.

-Wiecie jak dotrzeć do jeziora? -spytał się nagle Alan.

-Tak. Stryj Lucjusz często nas tam zabierał -odpowiedział Luka. 

-No dobrze. Idźcie tam i poczekajcie, niedługo z mamą do nas wrócimy.

-Alan, nie idź! -krzyknęła Wiktoria, gdy starszy brat postawił ją na ziemie.

-Alan, co się dzieje? -spytał Luka.

-Nie bój się mały łobuzie, niedługo wrócę -Alan próbował uspokoić małą Wiktorie, która znów byla bliska płaczu. Mocno ją uściskał i pocałował w czółko, co trochę udobruchało.

-Umówmy się, że powiem wam wszystko, gdy się znowu zobaczymy -zwrócił się do Luki, mierzwiąc mu włosy na pożegnanie. Spojrzał ostatni raz na rodzeństwo, po czym biegiem ruszył w kierunku domu. 

Luka popatrzył chwile na odbiegającego brata, po czym spojrzał na stojącą obok siostrę. Nie miał ochoty na zajmowanie się nią, ale przypomniało mu się co rzekła mu matka. Postanowił, że zaopiekuje się Wiktorią do jej powrotu.

-Dalej, chodź! -Złapał ją za rękę i zaczął prowadzić w stronę jeziora. Tysiące razy chodził po tym lesie i nie było dla niego problemem odnalezienie drogi, nawet w ciemną noc, dlatego na miejsce dotarli dość szybko. 

-Co teraz mamy zrobić? -zapytała Wiktoria, rozglądając się po okolicy.

-Skąd mam to wiedzieć? -Luka zastanawiał się, gdzie teraz mają się udać. W końcu nie wiedział jaki był cel przyjścia tu. -Chodź usiąść na pomoście, tam może coś wymyślimy.

Pociągnął Wiktorię w kierunku brzegu jeziora, gdzie usiedli na twardych deskach. Postanowili, że zaczekają tu na rodziców i brata. Jednak oczekiwania trwały tak długo, że pogrążyli się w błogim śnie.


Pozdrawiam

Panna Kunegunda