Rozdzaił VIII

Po słowach Juliusza, Wiktoria zdała sobie sprawę, że rzeczywiście wszystko wygląda tak jakby to ona i Fabian dopuścili się tych morderstw. Była to kolejna dotkliwa strata dla przywódcy, dlatego mało prawdopodobne, by docierały do niego jakiekolwiek wyjaśnienia. Znaleźli się w trudnej sytuacji, z której przynajmniej na razie, nie było widać wyjścia.

Nagle ręce Juliusza objęła czarna mgła, z której zaraz wynurzył się potężny, dwuręczny miecz. Biorąc to za pozwolenie, dwójka stojąca za nim, również przyzwała broń.

Więc to koniec negocjacji. Pomyślała Wiktoria.

 

-Juliuszu, zdaje sobie sprawę, iż jest to dla ciebie bardzo trudna sytuacja, jednak proszę cię abyś nie dał się ponieść emocją. Wierze, że wspólnie dojdziemy do racjonalnego rozwiązania dzisiejszego zdarzenia -rzekł uspokajająco Fabian. Jednak, sam musiał nie wierzyć, że przyniesie to jakiekolwiek rezultaty, gdyż podniósł się z krzesła i prawą rękę ułożył w wygodnej pozycji do przywołania broni. Następnie spojrzał na Wiktorię, dając jej tyn samy znak by zrobiła to samo.

Dziewczyna posłusznie wstała z siedziska. Nie sądziła, że sprawy przybiorą taki obrót. Z każdą chwilą stawała się coraz bardziej niespokojna. Zdawała sobie sprawę, że Fabian nie poskromi gniewu Richi i lada moment dojdzie do starcia.

Wiktoria wychowywała się w spokojnych dla jej klanu czasach, a ze względu na stan zdrowia, stryj nie często posyłał ją na misję. Dlatego, jeszcze nigdy nie odbyła prawdziwej walki, od której miałoby zależeć jej życie. To miał być pierwszy, dziewiczy raz. Bała się go, a zarazem czuła narastającą ekscytacje.  

-Myślisz, że po raz kolejny uda wam się uniknąć konsekwencji swych czynów? -zapytał retorycznie Juliusz. Wyszedł z rogu drzwi i powolnym krokiem wraz z podwładnymi ruszył w kierunku kuzynostwa. -Nie ważąc na wszystko inne, tym razem nie popuszczę Adlern, tak jawnego ataku na mój klan.

-Dobrze wiesz Juliuszu, że jeśli teraz zaatakujesz, tym samym wywołasz wojnę między naszymi rodami.

-Wiem -odpowiedział przywódca Richi, po czym na jego twarzy pojawił się złowrogi uśmiech.

Nagle jeden z dwójki podwładnych padł na kolana, chwytając się obiema rękoma za głowę. Wrzeszczał wniebogłosy i zwijał się z bólu, tuż u stóp krewnych. Wyglądało to, jakby mężczyzna cierpiał katusze z niewiadomych przyczyn. Jednak Wiktoria, doskonale wiedziała, że jest to spowodowane mocą Fabiana. Samą siłą woli, doprowadzał członka Richi do przerażającego bólu, który roznosił się po jego głowie.

Juliusz spojrzał najpierw na podwładnego, a następnie przeniósł groźny wzrok na Fabiana. Nie zastanawiał się długo. Mocno uderzył cierpiącego w tył głowy, który natychmiast stracił przytomność.

-Nie będzie dla was litości -oświadczył Juliusz i ruszył do ataku z wyciągniętym przed siebie mieczem.

Fabian szybko przywołał oręż, który wyłonił się z czarnych obłoków. Po pokoju rozniósł się dźwięk uderzającego o siebie metalu, gdy dwa ostrza się skrzyżowały. Zaczęła się zacięta i nierówna walka, w której Juliusz miał przewagę. Był nie tylko bardziej doświadczony w boju. Przewyższał Fabiana, również w kontrolowaniu energii, przez co nie był podatny na jego ataki mentalne.

Zza dwójki walczących wybiegł jeden z podwładnych i ruszył na Wiktorię.

Dziewczyna widząc zbliżającego się w jej stronę przeciwnika, szybko przywołała do rąk krótką broń. Następnie przyjęła pozycję obronną, wyciągając sztylety przed siebie. Dzięki tej postawie, bez problemu odbiła wymierzony w nią cios i szybko wyprowadziła kontratak. Niestety przeciwnik uchylił się, przez co straciła równowagę.

Wiktorii serce zabiło mocniej, gdy ujrzała wycelowane w nią ostrze. W ostatnim momencie zdążyła stanąć równo na nogach, by zablokować pchnięcie. Jednak agresor nie odpuszczał i zaraz przypuścił na nią kolejną fale ciosów.

Mężczyzna był od niej znacznie większy i silniejszy fizycznie. Wiktoria przeważała go szybkością, dzięki czemu była w stanie uniknąć ataków. Poruszała się niczym tancerka, o pewnych i jakby instynktownych ruchach. Z pozoru mogło to wyglądać na łatwe, jednakże w rzeczywistości kosztowało dziewczynę, bardzo dużo energii.

Walka się przedłużała, a Wiktoria zaczęła powoli tracić siły. Musiała się skupić i jak najszybciej powalić przeciwnika, ponieważ zmęczona mogła bardzo łatwo popełnić, fatalny w skutkach błąd. A tego za wszelką cenę, musiała uniknąć!

Poczekała na odpowiednią okazję. W końcu wykorzystała nieuwagę przeciwnika i wbiła jeden z sztyletów w jego udo, po czym szybko odskoczyła, tym samym unikając spotkania z jego mieczem. Napastnik z rykiem wyciągnął wbity w niego nóż. W tym czasie, wykorzystując okazje Wiktoria szykowała się do kolejnego ataku. Już miała uderzać, gdy niespodziewanie coś ją oślepiło. Poczuła nagły przypływ ciepła, a zaraz potem usłyszała krzyk Fabiana. Automatycznie spojrzała w kierunku gdzie walczył jej kuzyn. W tamtym momencie nogi jakby same się pod nią ugięły. Z niedowierzaniem patrzyła jak strumień ognia, wydobywający się z dłoni Juliusza, oplata ciało Fabiana. Nie trwało to długo, jednak wystarczyło, by dotkliwie zranić chłopaka. Jego ubranie było w strzępach, prawie całkowicie spalone. Ciało czerwone od żaru i poranione od ran ciętych, zadanych przez Juliusza. Oddychał bardzo ciężko chwiał się, jakby za chwile miał stracić równowagę i paść na ziemie.

-Fabian! -krzyknęła Wiktoria. Była przerażona stanem kuzyna. Chciała do niego podbiec i w jakikolwiek sposób mu pomóc. Jednak wtedy ta troskliwość okazała się jej zgubą i głupotą.

Poczuła ostry ból w okolicach żołądka, gdy przeciwnik wymierzył w nią silne kopnięcie, po czym z impetem wpadła na ścianie. Osunęła się na podłogę, nawet nie zauważając, że jej drugi sztylet znika w czarnych obłokach. Chciała ustać, ale było już za późno. Wrogie ostrze zawisło tuż nad jej gardłem.

-Przeklęci Adlern! To za mój klan! -warknął stojący nad nią Richi, wznosząc miecz nad jej głowę.

Dla Wiktorii czas się zatrzymał. Jej umysł, jakby się wyłączył, ogarnęła go pustka obojętna na zagrożenie. Nie czuła niepokoju, czy strachu. Ze względu na chorobę, była już od dawna pogodzona ze śmiercią. Nie stanowiło dla niej różnicy, czy umrze teraz, czy nieco później. Jaki sens miała walka, jeśli koniec był i tak nieunikniony? Poddała się i zamknęła oczy, niczym sygnalizując akceptację swego losu.

„Przynajmniej Lukas ma czas, by oswoić się z myślą o twojej śmierci.” To jedno zdanie nagle pojawiło się w jej głowie i ponownie wywołało fale emocji. Ogarną ją strach, nie o swoje życie, lecz brata. Obawa przed tym, że załamie się po stracie kolejnej bliskiej osoby. Za dużo razem przeszli, by teraz pozostawić go samemu sobie.

W ciągu ułamka sekundy uwolniła drzemiącą w niej energie, a wraz z nią dała upust swej wyobraźni.

Stojący przed nią przeciwnik, z krzykiem wypuścił z rąk wcześniej wymierzony w nią miecz. Wiktoria doskonale wiedziała jaki przeraźliwy ból musiał czuć. Skóra na jego ciele dosłownie się topiła, powoli spływając lub odrywając się małymi kawałkami. Nie było to prawdą, jedynie iluzją powstałą przez moc Wiktorii. Kłamstwem wcielonym w życie. Dzięki tej umiejętności dziewczyna mogła tworzyć obrazy, które widziała jedynie ona i wybrane przez nią osoby. Była w stanie kontrolować wszystkie zmysły przeciwnika. Niezwykle skuteczna umiejętność, którą stosowała bardzo rzadko ze względu na konsekwencje jakie ze sobą niosła. Niemal od razu po jej użyciu poczuła ostre ukłucie w piersiach. Nie wiedzieć czemu jej choroba stawała się intensywniejsza po każdym użyciu przez nią mocy.

Wiktoria przeniosła wzrok ze sparaliżowanego przeciwnika na walczącego kawałek dalej Fabiana. Był w kiepskim stanie, co było szczególnie widocznie w jego ruchach, które były dużo wolniejsze niż zazwyczaj. Do tej pory stawiał opór przywódcy Richi, jednak wszystko wskazywało na to, że nie potrwa to długo. Musiała mu pomóc.

Nie zważając na ból w klatce piersiowej, ponownie uwolniła energię.

-Fabian! Jak najszybciej odskocz od niego. Zaufaj mi i to zrób -poleciła Wiktoria. Kuzyn nawet na nią nie spojrzał, jednak ona wiedziała, że usłyszał wiadomość.

Chłopak jeszcze przez chwile przepychał się z Juliuszem, a gdy znalazł odpowiedni moment odskoczył od niego na znaczną odległość. Dziewczyna natychmiast stworzyła kolejną iluzję, która pojawiła się między nimi. Była to kopia walczącego Fabiana, która miała zająć Juliusza podczas, gdy ten prawdziwy, wraz z Wiktorią pozostawali dla niego niewidoczni.

-On nas nie widzi, ani nie słyszy. Teraz walczy z twoją kopią -wytłumaczyła Wiktoria, gdy dostrzegła zdziwienie na twarzy Fabiana. Jednak co się dziwić? Kuzyn nie mógł widzieć jej iluzji, dostrzegł jedynie walczącego z powietrzem Juliusza.

Do Fabiana bardzo szybko doszło co zrobiła Wiktoria, gdyż zaraz spiorunował ją karcącym spojrzeniem. Wiedziała, że jest zły za to, że złamała zakaz i użyła swych zdolności mentalnych. Jednak jak inaczej miała się zachować w takiej sytuacji? Gdyby tego nie zrobiła, czekałaby ich nieuchronna śmierć z rąk Richi.

Fabian szybko, choć kuśtykając przez odniesione rany, podszedł i kucnął tuż przy niej. Na chwile czujnie spojrzał się na członków Richi, zapewne sprawdzając, czy na pewno są już nieszkodliwi. Wyglądało to, jakby kuzyn nie do końca ufał jej mocą, co trochę uraziło Wiktorię.

-Pospiesz się! -powiedziała poirytowana, choć zaraz tego pożałowała, ponieważ dostała kolejnego ataku kaszlu.

Fabian nic nie powiedział, tylko szybko przetarł sygnetem jedno z rozcięć na jego ramieniu, tak by krew dostała się do kamienia teleportującego.

*****

Od dawna wielu uczonych próbowało odkryć tajemnice kryształów teleportacyjnych, wydobywanych z głębin ziemi. Niestety wiedza na ich temat nadal pozostaje bardzo nikła.

Posiadają one niezwykłe właściwości. Mianowicie, fragment pod wpływem krwi jest w stanie przenieść się i rzeczy w najbliższym otoczeniu na wielkie odległości do głównego kryształu, od którego wcześniej został oderwany. Podczas teleportacji w głownie rodzi się pustka, a ciało nie odczuwa nic prócz rozchodzących się po nim dreszczy.

Stan ten był dla Fabiana istną przyjemnością, pozbawioną bólu i zmartwień. Jednak już kilkanaście sekund później, gdy poczuł ziemie pod nogami, cierpienie powróciło z impetem i jakby jeszcze większym natężeniem. Syknął i instynktownie złapał się za zraniony bark. Powoli otworzył oczy próbując przyzwyczaić się do porannego słońca.

Klęczał obok głównego kamienia dzięki któremu teleportował się. Był dużym, czerwonym kryształem przymocowanym do ziemi, złotą obręczą. Stał od wieków na terenie obecnej siedziby głównej, klanu Adlern.

-Wiktoria, jak się czujesz? -zapytał odwracając się w stronę kuzynki.

Leżała na ziemi, blada i brudna na ustach od krwi. Miała rozczochrane włosy i ciężki oddech. Przez rozdarte ubrania widać było kilka niewielkich ran ciętych. Jednak to nie o nie Fabian się martwił. 

-Nic mi nie jest - odpowiedziała Wiktoria, nieporadnie próbując usiąść i zaraz zaczęła kaszleć opluwając się własną krwią. 

-Właśnie widzę. - Fabian wstał i wyciągnął do niej rękę: -Chodź, pomogę ci.

Gdy chwyciła jego dłoń pomógł jej wstać, a następnie wziął ją na ręce i powolnym krokiem ruszył w stronę dworku. Wiktoria jeszcze nigdy nie wydawała się taka ciężka, tym bardziej że od dobrych paru lat zmagała się z niedowagą.

Rana w barku bolała niemiłosiernie, tym samym przypominając o porażce jaką odniósł w walce z Juliuszem. Jeszcze nigdy nie czuł się tak bezbronny w starciu z przeciwnikiem. Przywódca Richi był od niego silniejszy głównie przez doświadczenie bojowe, a także rozwiniętą energie mentalną. Była ona na bardzo wysokim poziomie, przez co Fabian nie był w stanie użyć na nim swych mocy. Było to jedno z ograniczeń rzemiosła klanu Adlern - ich technika nie działała na osoby z wyższym stopniem energii od nich.

Wiktoria wyglądała na coraz słabszą, z jej ust nadal ciekła strużka krwi, a kaszel nie ustępował. Czuł się odpowiedzialny za stan w jakim się znajdowała. Był jej opiekunem, a dał ciała na całej linii. Przez swoją bezsilność w starciu z Richi, poniekąd zmusił ją, by użyła swych zdolności mentalnych. To on powinien ją chronić, a tym czasem stało się inaczej.

-Nie musisz mnie nosić. Daj mi tylko złapać oddech i sama sobie poradzę - wykrztusiła Wiktoria, która jak zwykle nie chciała dać sobie pomóc. Jednak Fabian szedł dalej ignorując to, tym bardziej, że dziewczyna nie miała nawet sił, by wyrwać się z jego objęć.

-Wiesz, że nie powinnaś używać mocy - powiedział po chwili.

-Fabian, przecież...

-Jednak dziękuje ci za to.

Wiktoria przez moment wyglądała na zaskoczoną, ale zaraz na jej buzie wdarł się rozbawiony uśmiech.

-Nie sądziłam, że kiedykolwiek zostanę pochwalona za złamanie zasad, szczególnie przez ciebie kuzynie - wydyszała i ponownie zakaszlała, nieznacznie plując krwią.

-Nie bój się, to był pierwszy i ostatni raz - powiedział cicho Fabian, jakby sam do siebie.

Wiktoria uśmiechnęła się niemrawo na te słowa, jednak zaraz zadowolenie zniknęło z jej twarzy, a zastąpił je niepokój.

-Powiesz stryjowi? - zapytała niewyraźnie.

-Wiesz, że nie mam w zwyczaju ukrywania czegokolwiek przed ojcem, choć w tym przypadku sam chciałbym zrobić wyjątek. Niestety, jako członek klanu, mam obowiązek poinformować jego przywódce o tego typu zdarzeniach.

Wiktoria jęknęła z zawodem. Już dawno temu dostała wyraźny zakaz używania zdolności mentalnych, jako że nasilały jej chorobę.

-Czyli mam kłopoty -westchnęła.

-Postaram się załagodzić sytuacje.

Byli już prawie pod domem, gdy zauważyła ich jedna ze służek. Osłupiała widząc rannego Fabiana i na wpółprzytomną Wiktorie, spoczywającą w jego ramionach.

-Paniczu, co się stało? -spytała nerwowo służka.

-Gdzie znajdę mego ojca? -Fabian ją zignorował, mimo że powinien upomnieć służkę za jej impertynencję. Plebs nie powinien zadawać pytań, tym bardziej prywatnych. Taka dociekliwość była równoznaczna z brakiem szacunku wobec klasy uprzywilejowanej. Jednak on nie miał ochoty, ani czasu by zajmować się takimi błahostkami.

-Jest w gabinecie -odpowiedziała kobieta, a gdy byli już na ganku domu, szybko pobiegła do drzwi wejściowych by otworzyć je przed Fabianem.

Wszedł przez nie i od razu skierował krok ku gabinetowi ojca. Po drodze spotkał jeszcze dwie służki, które wyglądały na wyraźnie zaskoczone ich widokiem, jednak powstrzymały się od zadawania zbędnych pytań.

Drzwi do gabinetu otworzył łokciem. Wziął głęboki oddech i wszedł do środka.

-Mówiłem, żeby mi nie przeszkadzać - rzekł Lucjusz nawet nie patrząc w ich kierunku. Siedział przy biurku zajmując się czytaniem i wypełnianiem sterty dokumentów. Widać było, że "papierkowa robota" nie należy do jego ulubionych czynności, ponieważ mimo iż był dopiero ranek to jego wyraz twarzy już był markotny.

-Może przyjdziemy później -spytała cicho Wiktoria, na co Fabian pokręcił głową.

-Przepraszam ojcze, jednak myślę, że jest to bardzo ważna sprawa, z którą nie powinniśmy czekać.

Na te słowa Lucjusz podniósł na nich wzrok. Mimo fatalnego stanu w jakim się znajdowali mina ojca pozostała niezmienna. Jak zwykle przyjmował wszystko na zimno.

-Musi być ci ciężko. Połóż Wiktorie na fotel.

Fabian posłusznie wykonał polecenie i ostrożnie wypuścił kuzynkę z objęć, po czym sam zajął miejsce na siedzeniu obok.

-Posłałeś po medyka?

-Nie ojcze, od razu skierowałem się do ciebie.

Lucjusz podniósł się i na krótką chwile opuścił gabinet.

-Co się stało? -zapytał niezwłocznie, gdy wrócił. Usiadł za wielkim biurkiem na przeciwko i zawiesił na nich badawczy wzrok. Kiedyś te nic niezdradzające oczy wprawiały Fabiana w onieśmielenie. Wystarczyło jedno lodowate spojrzenie Lucjusza, by wywołać całkowite posłuszeństwo u syna. Wtem czas nawet słowa były zbędne. Wiele lat minęło nim Fabian zdołał przyzwyczaić się do nich i stłumić emocję jakie u niego wywoływały.

Pokrótce opowiedział ojcu jak wyglądał ich pobyt u Richi i co doprowadziło do stanu w jakim się znaleźli.

Lucjusz przez dłuższą chwile nic nie mówił, tylko zerkał to na Fabiana, to na Wiktorię.

-Przepraszam stryju. Wiem, że zakazałeś mi używania mocy, a ja to zlekceważyłam -przerwała cisze Wiktoria.

-Nie pochwalam tego, jednak możliwe, że byście zginęli gdybyś tego nie zrobiła.

-Ojcze to ja byłem odpowiedzialny za tą podróż, w dodatku moja niemoc zmusiła Wiktorię do użycia swoich zdolności. Dlatego przyjmę na siebie wszystkie konsekwencje -wtrącił Fabian. Wiedział, że zawiódł ojca. Nie potrafił nawet obronić Wiktorii, nie wspominając już o zawarciu traktatu pokojowego z Richi. Już dawno nie czuł takiego wstydu i upokorzenia. Jak miał przejąć odpowiedzialność za cały klan i zapewnić mu bezpieczeństwo, po takim niepowodzeniu?

-Juliusz to silny przeciwnik, jest bardziej doświadczony w walce niż ty, Fabianie. Nic więc dziwnego, że nie dałeś mu rady.

Słowa ojca wcale nie podniosły go na duchu. Miał wrażenie, że w ciągu tych dwóch dni wyjazdu znacznie stracił w oczach ojca.

-Zastanawia mnie kto i po co zamordował tą dwójkę Richi -pomyślał głośno Lucjusz.

-Nie wiemy stryju. Dla nas samych było to dużym zaskoczeniem -odpowiedziała niemrawo Wiktoria. Miała zaschniętą krew na ustach, na szczęście świeża już nie ciekła. Nadal była blada i źle wyglądała, jednak zaczęła uspokajać się i spokojniej oddychać.

-Ilu ludzi widziało twoje moce, Wiktorio?

-Dwóch -odpowiedziała dziewczyna, choć nieco zdziwiona zadanym pytaniem.

-Rozumiem.

Nagle do gabinetu, niczym huragan wpadł Luka. Był wyraźnie roztrzęsiony i wściekły.

-Gdzie jest moja siostra! -wrzasnął nie mogąc znaleźć wzrokiem Wiktorii, która leżała skryta w fotelu.

-Tu jestem. Nic mi nie jest.

Luka szybko do niej podbiegł. Miał roztkliwioną minę, gdy zobaczył w jakim stanie jest Wiktoria. Czule wytarł jej krew z podbródka, jakby była małym dzieckiem brudnym od czekolady. Na krótką chwile przytulił ją do siebie, a zaraz potem zaczął jeździć wzrokiem po jej ciele, lustrując odniesione przez nią rany.

-Co się stało? Jedna ze służek powiedziała mi, że widziała cię w bardzo złym stanie i z tego co widzę miała racje.

-Nic takiego, po prostu znowu miałam atak -skłamała Wiktoria.

-Chce wiedzieć co się stało! Nie róbcie ze mnie kretyna. Przecież widzę, że masz rany cięte na ciele.

Fabian wiedział, że Wiktoria nie chce powiedzieć bratu prawdy, by ten za nadto się nie martwił. Luka był bardzo przewrażliwiony na jej punkcie odkąd zachorowała. Dodatkowo, zapewne próbowała go kryć przed bratem, ponieważ gdy Luka dowie się co tak naprawdę zaszło to zapewne całą swoją złość skieruje na niego. Jednak Fabian nie miał zamiaru tego ukrywać, chciał ponieść wszelkie konsekwencje swojej porażki.

-Podczas próby podpisania traktatu pokojowego Richi nas zaatakowało. Wiktoria użyła mocy, by nas stamtąd wydostać, inaczej byśmy zginęli -wyjaśnił Fabian, na co kuzynka posłał mu zirytowane spojrzenie.

Luka przez chwile patrzył na Fabiana z niedowierzaniem, ale zaraz znów wybuchnął gniewem.

-Jak to użyła mocy, co masz na myśli?!

-Zaatakował nas klan Richi. Jego przywódca okazał się dla mnie za silny i nie dałem rady go pokonać. Gdyby nie Wiktoria zapewne byśmy zginęli. Uratowała nam życie.

Po wyjaśnieniach Fabiana, wściekły Luka zaczął chodzić w tą i z powrotem. Dłonie na zmianę zaciskał w pięść, to rozluźniaj, próbując w ten sposób się uspokoić. Fabian rzadko kiedy widział kuzyna w takim stanie. Zwykle nie przejmował się niczym i podchodził lekceważąco do każdej sprawy, nie ważne jak istotnej dla klanu. Dopiero, gdy chodziło o Wiktorię, Luka jakby zmieniał się w inną osobę, stając się gwałtownym i nadwrażliwym.

-Cholera, przecież wiesz, że jej choroba się wzmaga gdy używa mocy -wycedził przez zęby.

-Luka, uspokój się! Zaraz przyjdzie medyk, który ją przepada i opatrz rany -powiedział Lucjusz, który cały czas przyglądał się sytuacji.

-Jak mogłeś ją ze sobą zabrać?! -wrzasnął Luka, w ogóle nie zwracając uwagi na upominającego go stryja.

-Obiecuje, że to już nigdy więcej się nie powtórzy -powiedział Fabian.

Luka nie wytrzymał. Podbiegł do Fabiana i chwycił go za resztki koszuli, która na nim została. Mocne szarpnięcie pogłębiło ból w barku. Jednak Fabian nie miał zamiaru stawiać oporu, zasłużył na to by odczuć na sobie gniew kuzyna.

-Osobiście tego dopilnuje. Możesz być pewien, że już nigdy nie spuszczę oka z mojej siostry.

-Lukasie, puść go! -warknął Lucjusz.

Luka jeszcze przez chwile mierzył Fabiana wrogim spojrzeniem, po czym spełnił polecenie stryja. Podszedł do siostry i ostrożnie wziął ją na ręce.

-Nie musisz mnie nosić, sama sobie poradzę -upierała się dziewczyna, jednak Luka ją zignorował i szybko opuścił gabinet stryja.

Fabain został sam z ojcem. Chyba nigdy nie czuł się tak niezręcznie w jego towarzystwie, nie wiedział nawet co powiedzieć. Domyślał się, że ojciec go nie ukaże za niepowodzenie misji, a mimo to czuł się jak dziecko czekające za karą.

-Poinformowałem cały klan o naszych ciężkich relacjach z Richi. Dlatego, gdyby doszło do jakiegokolwiek kontaktu z nimi natychmiast zostałbym o tym poinformowany -wyjaśnił ojciec, po chwili zastanowienia, uważnie mu się przyglądając. -Wiesz co to oznacza?

Fabian przez chwile zastanawiał się, analizując całe zajście. Odpowiedź przyszła niemal natychmiast.

-Można by pomyśleć, że Richi planowało już od początku zaatakować mnie i Wiktorie, a zawarcie traktatu było tylko pretekstem zwabienia nas. Jednak nie mieliby z tego żadnych korzyści, prócz zemsty. W dodatku zaatakowaliby nas, lub wzięli w niewole w nocy podczas snu, gdy byliśmy najbardziej bezbronni.

-Druga opcja? -zapytał Lucjusz.

-Ktoś próbuje wrobić nas w zabójstwo i doprowadzić do pogłębienia konfliktu z Richi.

-Dobrze -pochwalił go ojciec, jednak jego wyraz twarzy nadal pozostawał maską. - Musimy jak najszybciej dowiedzieć się kto za tym stoi i co zyska wywołując ten konflikt.

_________________________________________

Trochę minęło od ostatniego postu udostępnionego na Halft Theos. Dlatego przepraszam Was, drodzy czytelnicy, za prawie półroczne zaniedbanie z mojej strony.

Tak przy okazji, ogromnie chciałabym podziękować Tosi z http://werewolf-fullmoon.blog.pl, za przypomnienie mi o moich obowiązkach (które zresztą sama sobie kiedyś nałożyłam) związanych z prowadzeniem bloga. Dziękuje Ci za pokazanie mi, że naprawdę są osoby, które wciągnęło Halft Theos :D

Chce jeszcze poinformować, że moja współautorka zrezygnowała, przez co będę jedynym twórcą kolejnych rozdziałów HT.

Pozdrawiam

Panna Kunegunda